* Μιχάλης Χριστοδουλίδης:
Τομεάρχης Ενέργειας και Υποδομών “Ελλήνων Πολιτεία”
1. Αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για την αδειοδότηση νέων βιοτεχνικών και βιομηχανικών μονάδων, με στόχο να περιοριστεί όλη αυτή η δαιδαλώδης γραφειοκρατία και η πολυνομία, που πολλές φορές ο ένας νόμος, ή η μια υπηρεσία αντικρούει την άλλη.
2. Δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών, ειδικά σε βιομηχανικές μονάδες που εφαρμόζουν καινοτόμες τεχνολογίες και παράγουν υψηλής τεχνολογίας προϊόντα.
3. Ειδικά φορολογικά κίνητρα σε βιομηχανίες που αναπτύσσουν συστήματα και μεθόδους παραγωγής προϊόντων χρησιμοποιώντας πράσινη ενέργεια και οικολογικές τεχνολογίες.
4. Εκσυγχρονισμό της τριτοβάθμιας τεχνολογικής εκπαίδευσης, απομάκρυνση από τα διδακτικά προγράμματα, μαθήματα ξεπερασμένων τεχνολογιών και εισαγωγή νέων και σύγχρονων. Επιπλέον νέα προγράμματα κατάρτισης τεχνιτών, μηχανικών και στελεχών, προσαρμοσμένα στις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις παραγωγής και διοίκησης.
5. Αναβάθμιση των υφιστάμενων ΒΙΟΠΑ, σε δίκτυα (οπτικές ίνες, ψηφιακές υποδομές,κλπ), καθώς και σε αλλαγή του χωροταξικού και πολεοδομικού νομοθετικού πλαισίου, ώστε να επιτρέπει ευνοϊκότερους και πιο ευέλικτους όρους δόμησης σε σχέση με τον οικιστικό τομέα.
6. Προτεραιότητα στις βιομηχανικές επενδύσεις μέσα από τα διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα και κονδύλια του ΕΣΠΑ, επιπλέον άμεση προτεραιότητα πρέπει να είναι η ίδρυση μιας Τράπεζας Βιομηχανικών Επενδύσεων.
7. Όλα τα κτηριακά κουφάρια των πρώην βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων να ενταχθούν σε ειδικό πολεοδομικό και φορολογικό πλαίσιο για την αξιοποίηση τους, ώστε να δοθούν κίνητρα για την ανακαίνιση και τον εκσυγχρονισμό τους με διαδικασίες εξπρές, πάντα στα πλαίσια εφαρμογής των περιβαλλοντικών όρων.
Τα περισσότερα από τα ως άνω αναφερόμενα δεν θέλουν χρήμα, θέλουν μόνο πολιτική βούληση και σκληρή νομοθετική δουλειά με την βοήθεια ειδικών επιστημόνων της αγοράς και όχι μόνο ακαδημαϊκών και ειδικών συμβούλων υπουργών. Σύμφωνα με πρόχειρες μελέτες οι οποίες είναι πάντα κατ' εκτίμηση οι Ελληνικές Κυβερνήσεις μπορούν να προσβλέπουν σε δημοσιονομικά οφέλη από 1,750 δις έως 3,220 δις την τριετία ανάλογα με το έργο και την φύση δυσκολίας που μπορεί να προκύψει από αυτό.