του Γιάννη Πουρνάρα
Συμβούλου για την Επιχειρηματικότητα
& Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης
Αφού άνοιξε η συζήτηση στις "μικρές βουλές"..είπα κι εγώ να εισφέρω λίγες γνώσεις, κι ας είναι για μερικούς ο Μπενάκης και ο Βγενάκης..
Η υιοθέτηση του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος δεν έλαβε χώρα από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά αποτέλεσε μία συντεταγμένη μακροχρόνια διαδικασία, που άρχισε με την καθιέρωση του Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών την 1.1.1979 και συντελέστηκε με την ολοκλήρωση του τρίτου και τελικού σταδίου την 1.1.1999
Θεωρώντας ότι η Κοινότητα χρειαζόταν μια νομισματική οργάνωση, το Eυρωπαϊκό Συμβούλιο, τον Iούλιο του 1978, προετοίμασε το έδαφος για τη θέσπιση ενός βελτιωμένου νομισματικού συστήματος. Ακολουθώντας τις κατευθύνσεις του, το Συμβούλιο εξέδωσε, το Δεκέμβριο 1978, έναν κανονισμό σχετικά με το Eυρωπαϊκό Nομισματικό Σύστημα (ENΣ) [Κανονισμός 3181/78 καταργηθείς από κανονισμό 640/2006]. Eνώ στο διεθνές επίπεδο, από το 1971, οι νομισματικές αρχές μιας χώρας δεν ήταν πλέον αναγκασμένες να επεμβαίνουν για να επηρεάσουν την ισοτιμία του νομίσματός τους, ο μηχανισμός του ENΣ εισήγαγε για τα συμμετέχοντα νομίσματα την υποχρέωση να περιορίζουν τις μεταξύ τους διακυμάνσεις μέσα σε ορισμένα περιθώρια.
Άρχισε να λειτουργεί τον Μάρτιο του 1979 με σκοπό να εξασφαλίσει την νομισματική σταθερότητα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Τα μέλη δημιούργησαν το ECU με τελικό σκοπό την νομισματική ενοποίηση και το κοινό νόμισμα, το ευρώ.
Το κύριο χαρακτηριστικό του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος ήταν ο μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών που συνδέει τα νομίσματα των κρατών μελών μεταξύ τους. Ουσιαστικά ένα σύστημα διακυμαινόμενης ισοτιμίας μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο.
Η αξία κάθε νομίσματος που συμμετέχει πρέπει να παραμείνει σταθερή έναντι κάθε άλλου νομίσματος μέσα σε κάποια προκαθορισμένα όρια.
Παράδειγμα:
Η κεντρική ισοτιμία του γερμανικού μάρκου σε σχέση με τα γαλλικά φράγκα είχε οριστεί στα 3,36 φράγκα και δεν επιτρεπόταν να ανέβει ή να πέσει περισσότερο από 15% από αυτό το επίπεδο.
Εάν η ισοτιμία περνούσε αυτά τα όρια τότε η αντίστοιχη κεντρική τράπεζα θα μπορούσε να επέμβει μέσω αντισταθμιστικής παρέμβασης στις αγορές συναλλάγματος και να ξαναφέρει την ισοτιμία μέσα στα προβλεπόμενα όρια.
Το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα είχε τρία βασικά χαρακτηριστικά:
• ένα νόμισμα αναφοράς που ονομαζόταν ECU. Ένα καλάθι δηλαδή στο οποίο υπήρχαν νομίσματα από όλα τα κράτη μέλη
• ένα μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών. Κάθε νόμισμα είχε μια συναλλαγματική ισοτιμία που συσχετιζόταν με το ECU. Οι διμερείς συναλλαγματικές ισοτιμίες μπορούσαν να διακυμαίνονται μέχρι 2,25%
• έναν πιστωτικό μηχανισμό. Κάθε χώρα μετέφερε το 20% του συναλλάγματος της και των αποθεμάτων της σε χρυσό σε ένα κοινό ταμείο.Ετσι το Ευρωπαϊκό Ταμείο Νομισματικής Συνεργασίας, δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 1972 και διαθέτει τις ECU, στις κεντρικές τράπεζες των μελών σε αντάλλαγμα για χρυσό και καταθέσεις σε δολάρια ΗΠΑ.
Στην αρχική του φάση το ENΣ ήταν, στην πραγματικότητα, ένα βελτιωμένο «νομισματικό φίδι», πιο ευέλικτο και πιο αλληλέγγυο. H μέγιστη ανεκτή απόσταση μεταξύ δύο νομισμάτων του συστήματος ήταν πάντα 2,25%, όπως ήταν και στο φίδι (6% για ορισμένα ασθενή νομίσματα), αλλά οι συναλλαγματικές διακυμάνσεις ενός νομίσματος δεν υπολογίζονταν πλέον, όπως μέσα στο φίδι, σχετικά με τα άλλα νομίσματα του συστήματος, αλλά σχετικά με την Eυρωπαϊκή Nομισματική Mονάδα (ECU). Aυτή βαπτίστηκε ECU, από τα αρχικά του European Currency Unit, τα οποία θύμιζαν το γαλλικό χρυσό νόμισμα που κυκλοφορούσε επί πολλούς αιώνες.
Tο ECU αποτελείτο από ένα συνδυασμό η «καλάθι» των διαφόρων νομισμάτων που το συνιστούσαν, του οποίου η αρχική σύνθεση είχε καθοριστεί βάσει αντικειμενικών κριτηρίων σχετικών με την οικονομική βαρύτητα κάθε κράτους μέλους, ιδίως του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, του ενδοκοινοτικού εμπορίου και των μερίδων συμμετοχής στον μηχανισμό βραχυπρόθεσμης νομισματικής συνδρομής. Έτσι χρησιμοποιείτο σαν κοινός παρονομαστής για τον υπολογισμό των συναλλαγματικών τιμών των κοινοτικών νομισμάτων βάση για τον υπολογισμό του δείκτη απόκλισης μεταξύ των κοινοτικών νομισμάτων παρονομαστής για τις πράξεις παρέμβασης και μέσο διακανονισμού των πιστωτικών ή χρεωστικών υπολοίπων μεταξύ των κεντρικών τραπεζών.
Στην αρχή, υπήρξαν πολλές επανευθυγραμμίσεις νομισμάτων μέσα στο ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα (ΕΝΣ). Αλλά μέχρι την ώρα των διαπραγματεύσεων για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1990-91, είχε αποδείξει τη σημασία του πλαισίου συλλογικής πειθαρχίας στο νομισματικό πεδίο. Aναγκάζοντας τα κράτη που ήταν μέλη του να σέβονται μια σαφή πειθαρχία ως προς τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, συνέβαλε στην καταπολέμηση του πληθωρισμού. Όμως, κατά τα τελευταία χρόνια, το ENΣ είχε μετατραπεί σε πραγματική ζώνη μάρκου, μέσα στην οποίαν η πειθαρχία επιβαλλόταν από τη γερμανική κεντρική τράπεζα, την περίφημη Bundesbank. Aυτή η πειθαρχία έδινε καλά αποτελέσματα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '80. Aπό το 1990, όμως, δύο σημαντικά φαινόμενα άρχισαν να κλονίζουν την πειθαρχία μέσα στο ENΣ: η πλήρης απελευθέρωση των κινήσεων κεφαλαίων μέσα στην Kοινότητα, η οποία ενίσχυσε τις κερδοσκοπικές δυνατότητες των χρηματοδοτικών ενδιαμέσων και η χρηματοδότηση της γερμανικής ενοποίησης, η οποία επιβάρυνε τον γερμανικό προϋπολογισμό. Aλλ' όμως, κανένα σύστημα νομισματικής συνεργασίας δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, όταν το κράτος που εκδίδει το νόμισμα αναφοράς, δεν μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητά του. Όπως οι πληθωριστικές πιέσεις των HΠA είχαν αποτελειώσει το σύστημα του Bretton Woods, τα υψηλά γερμανικά επιτόκια, οδήγησαν στη διατάραξη της λειτουργίας του ENΣ. Το μάθημα που δίδαξε το ΕΝΣ ήταν ότι η νομισματική οργάνωση ήταν χρήσιμη, αλλά χρειαζόταν καλύτερους μηχανισμούς. Αυτοί σκιαγραφήθηκαν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Εκεί λοιπόν , στα άρθρα 120-144 (Οικονομική και Νομισματική Πολιτική)-(προσέξτε τις λέξεις «Πολιτική» , όχι «Ενωση») πουθενά δεν αναφέρεται το ευρώ ως ΜΟΝΑΔΙΚΟ νόμισμα στην ΕΕ
Αντ αυτού δε , στο άρθρο 133 αναφέρει:(από το site της ΕΕ)
«Με την επιφύλαξη των αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, αποφασίζοντας σύμφωνα με τη συνήθη νομοθετική διαδικασία,θεσπίζουν τα μέτρα που είναι αναγκαία για τη χρήση του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος. Τα μέτρα αυτά θεσπίζονται μετά από
διαβούλευση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.»
ή στο άρθρο 139…
«Τα κράτη μέλη για τα οποία το Συμβούλιο δεν έχει αποφασίσει ότι πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την υιοθέτηση του ευρώ»
Προσέξατε τι έκφρασεις χρησιμοποιεί η ΕΕ ..
«Ενιαίο νόμισμα» συναλλαγών , όχι μοναδικό , ούτε αναγκαστικό
«υιοθέτηση» , όχι εφαρμογή , ή χρησιμοποίηση μοναδική
Με λίγα λόγια..
Αποδεχτήκαμε να ακολουθούμε τις προυποθέσεις του ευρώ, της δεμένης ισοτιμίας, για να αποφύγουμε ότι ήθελε να φτιάξει το «νομισματικό φίδι»
Δεν είναι όμως το μόνο νόμισμα το ευρώ , είναι το ενιαίο στην ΕΕ, όπως παλιότερα το δολλάριο στον ενιαίο κόσμο του εμπορίου..
Δεν έιχαμε όμως τότε ως νόμισμα στην Ελλάδα το δολλάριο, έτσι δεν είναι?
Επαναλαμβάνεται όμως πάλι η Ιστορία
Πάλι η Γερμανία στο προσκήνιο, με λεφτά που συγκεντρώθηκαν από όλα τα Κράτη-μέλη , κάνει κουμάντο
Ελπίζω να σας κατατόπισα , για να κρίνετε καλύτερα όταν ακούτε τύπους σαν τον Πορτοσάλτε, τον Μπάμπη, τον Χατζη κλπ
ΥΓ1….Ακόμα δεν έχει κριθεί τίποτα..Σύμφωνα με το αρθρ 139, δεν γίναμε ακόμα σαν χώρα… «κράτος μέλος για το οποίο ισχύει παρέκκλιση».
ΥΓ2.. Πρώτα να επιστρέψει ο Ντράγκι (ή η Budesbank) το 1975 το 20% που πήρε απ την Τράπεζα της Ελλάδος , και τα χρήματα που έχει δώσει η Ελλάδα για την ΕΚΤ (220 μύρια) και μετά να λέει το οτιδήποτε
Και τώρα μπορείτε να αρχίστε να μιλάτε κύριοι των παραθύρων..
Λυπάμαι αυτους που σας ακούνε!!!!