Μιχάλης Χριστοδουλίδης
Τομεάρχης Ενέργειας & Υποδομών
Τομεάρχης Ενέργειας & Υποδομών
ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Η αξιολόγηση από ότι φαίνεται θα κλείσει με πολλούς αστερίσκους, αν αυτό θεωρηθεί νίκη τότε θα πρέπει να αντιληφθεί η ελληνική πλευρά τι την περιμένει το επόμενο χρονικό διάστημα. Το ΔΝΤ θα μείνει για ακόμα λίγο στο πρόγραμμα είτε με χρηματοδότηση, είτε χωρίς, κανείς για τους δικούς του λόγους δεν θα θελήσει αυτή την χρονική περίοδο να διακινδυνεύσει ένα πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα σε μια τόσο «εύφλεκτη» διεθνή συγκυρία.
Η επίτευξη του πρωτογενές πλεονάσματος πάνω από 3.5% για τα επόμενα χρόνια, γνωρίζει πολύ καλά το ΔΝΤ ότι δεν θα μπορέσει αυτό να καταστεί εφικτό, άρα και το χρέος δεν θα είναι βιώσιμο, οπότε δεν θα διακινδυνεύσει την αξιοπιστία του, την οποία ήδη έχει απολέσει με την αποδοχή των λανθασμένων συνταγών του. Όσο για την κυβέρνηση, καθώς φεύγει από πάνω της η δαμόκλειος σπάθη κρισιακών εξελίξεων εξαιτίας πιθανού μπλοκαρίσματος της διαπραγμάτευσης, κερδίζει αναμφισβήτητα πολιτικό χρόνο. Ωστόσο, η «νίκη» της αυτή συνοδεύεται από δύο επαχθή δεδομένα: συντόμως θα μείνει μόνη με τον Σόιμπλε, τα υψηλά πλεονάσματα και τον ESM σε ρόλο «ευρωπαϊκού ΔΝΤ» και διαχειριστή της «οργανωμένης χρεοκοπίας εντός ευρώ». Δυστυχώς για την ελληνική πλευρά, το bran de fer ΔΝΤ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ μάλλον θα την φέρει σε μια ακόμα δυσμενέστερη θέση. Η δήλωση του κ.Σοίμπλε ότι η χώρα μπορεί να τα καταφέρει για μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, έχοντας ως στοιχείο, το πλεόνασμα 4.0% του 2016 κατ’ ουσίαν αυτό το χρησιμοποιεί ως ένα διαπραγματευτικό όπλο του για να πείσει το ΔΝΤ , ότι προς το παρόν είναι άκαιρη η οποιαδήποτε ρύθμιση του χρέους, άρα προχωρούμε στο ‘’κλείσιμο’’ της αξιολόγησης και μετά τις γερμανικές εκλογές το ξανά βλέπουμε.
Ο στόχος της Γερμανίας είναι να αποσυρθεί το ΔΝΤ από χώρες της Ε.Ε και να αντικαταστήσει τον ESM σε ρόλο ΔΝΤ, ώστε να μπορεί να ελέγχει η ίδια τα δημοσιονομικά των κρατών μελών, να επιβάλει τους όρους και τις ρήτρες σε απείθαρχες χώρες, με απώτερο σκοπό την σταδιακή δημιουργία της Ε.Ε πολλαπλών ταχυτήτων, ώστε να χρεοκοπεί αυτές τις χώρες εντός ευρώ, χωρίς την εμπλοκή ούτε του ΔΝΤ, ούτε των ΗΠΑ, ούτε κανενός εκτός Ε.Ε.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να καταλάβουμε ότι αν η «οργανωμένη χρεοκοπία εντός ευρώ» αφορά ή πρόκειται στο μέλλον να αφορά κάποια χώρα-μέλος, αυτή είναι επίσης «αυτοδίκαια» η Ελλάδα. Διερωτώμαι πόσοι αντιλήφθηκαν ή αξιολόγησαν επαρκώς το γεγονός ότι ο συμβιβασμός της Ουάσινγκτον εγγράφει αυτή τη βαριά υποθήκη για τη χώρα.
Επιμένοντας για μία ακόμη φορά στα ουσιώδη, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών «κλείδωσε» αυτό που για εκείνον είναι το μείζον: τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για σειρά πολλών ετών. Αν οι ελληνικές κυβερνήσεις, η σημερινή ή και οι μελλοντικές αποτύχουν στο στόχο των υψηλών πλεονασμάτων, θα υπάρχουν πάντα δύο εναλλακτικές: είτε η πεπατημένη των νέων μέτρων, είτε η παραπομπή στον ESM για… τα περαιτέρω. Αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτά, αν πρόκειται εδώ και τώρα να κερδηθεί λίγος πολιτικός χρόνος για την παρούσα κυβέρνηση; Η τακτική της κυβέρνησης να στοχοποιήσει το ΔΝΤ υιοθετώντας ευχαρίστως τα υψηλά πλεονάσματα σε συμμαχία με τον Σόιμπλε και οι θριαμβολογίες για το υπερπλεόνασμα του 2016 δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα στο «γερμανικό κατάρτι» και εγγράφουν βαριά την υποθήκη να αποτελέσει η Ελλάδα το πρώτο «θύμα» του ESM και της «οργανωμένης χρεοκοπίας εντός ευρώ».
Η Γερμανία πλέον είναι ώριμη σε αντίθεση με το 2010, για να διαχειριστεί χρηματοοικονομικές κρίσεις κρατών της Ε.Ε μέσα από το ελεγχόμενο ESM. Η Γερμανική ηγεμονία της Ε.Ε είναι πλέον πραγματικότητα, μετά το BREXIT, και μετά μια πιθανή εκλογή Μακρόν τα πράγματα γίνονται ακόμα ευκολότερα και διαχειρίσιμα, αγκάθι θα αποτελούσε στα σχέδια της μια πιθανή εκλογή της Λεπέν.
Η Ιστορία των νικητών γράφει, κλείσιμο της αξιολόγησης με μία πολιτική υπόσχεση ότι η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους θα ξεκινήσει λίγο πριν το πέρας του τρέχοντος προγράμματος, μια συζήτηση που θα πάρει χρόνια και θα σέρνεται σαν την λύση του Κυπριακού. Δυστυχώς για τους μικρόνους πολιτικούς μας, που δεν αντιλαμβάνονται οτι η επόμενη μέρα και η έξοδος απο το τούνελ δεν μπορεί να βασίζεται σε υποσχετικές των ‘’κατακτητών’’ , αλλά σε ένα ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας και της αναπτυξιακής της πορείας με στοχευμένες εθνικές δράσεις και μόνο.
Όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν στο μονόδρομο των μνημονίων με υφεσιακά μέτρα, το μόνο που καταφέρνουν είναι να κερδίζουν λίγο πολιτικό χρόνο, την εναλλαγή στην εξουσία και την μόνιμη ανατροφοδότηση ενός αέναου χρέους. Δεν υπήρξε ποτέ κανένα εθνικό πρόγραμμα αντιμετώπισης κρίσης, όλα γίνονταν βλέποντας και κάνοντας και άφησαν την χώρα στο έλεος της.
Τέλος η αδυναμία των κυβερνώντων να καταλάβουν ότι το να εξουδετερώνεις τον Σόιμπλε μέσω των υψηλών πλεονασμάτων, είναι σαν να εξουδετερώνεις τον ληστή οπλίζοντας το όπλο με το οποίο σε απειλεί, αυτό αποτελεί και το τελευταίο τμήμα του ελληνικού δράματος.